Pedro Almodóvar, mistrz emocjonalnych narracji i wizualnej estetyki, w swoim pierwszym anglojęzycznym filmie "W pokoju obok" (The Room Next Door) wprowadza widzów w intymną opowieść o przyjaźni, śmierci i godności. Jednak to nie tylko aktorstwo Tildy Swinton i Julianne Moore przyciąga uwagę – równie istotnym bohaterem jest architektura. Casa Szoke, modernistyczna willa w Hiszpanii, staje się niemym świadkiem i uczestnikiem dramatu, w którym przestrzeń odgrywa kluczową rolę w narracji.
Casa Szoke - architektoniczny bohater filmu
Choć akcja filmu rozgrywa się w stanie Nowy Jork, większość zdjęć kręcono w Casa Szoke, położonej na południowym zboczu Monte Abantos w San Lorenzo de El Escorial, niedaleko Madrytu. Projekt autorstwa pracowni Aranguren + Gallegos to zespół połączonych brył z cortenu i szkła, harmonijnie wpisujących się w otaczający krajobraz sosnowego lasu i skalistych zboczy. Dom ten, inspirowany modernizmem Le Corbusiera, emanuje surowością i elegancją, tworząc idealne tło dla refleksyjnej opowieści Almodóvara.
Przestrzeń jako katalizator emocji
Casa Szoke, z jej minimalistycznym wnętrzem i dużymi przeszkleniami, staje się miejscem, gdzie cisza mówi więcej niż słowa. Przestrzeń ta, pozbawiona zbędnych dekoracji, pozwala skupić się na emocjach bohaterek – Marthy (Tilda Swinton) i Ingrid (Julianne Moore). Ich rozmowy, milczenie, gesty – wszystko to nabiera głębszego znaczenia w kontekście otaczającej ich architektury. Dom nie tylko odzwierciedla ich wewnętrzne stany, ale także wpływa na dynamikę ich relacji, stając się niemym uczestnikiem ich ostatnich wspólnych chwil.
Estetyka Almodóvara – piękno w obliczu śmierci
Almodóvar znany jest z dbałości o wizualną stronę swoich filmów. W "W pokoju obok" nie jest inaczej. Każdy kadr jest starannie skomponowany, kolory są nasycone, a światło odgrywa kluczową rolę w budowaniu nastroju. Jednak tym razem estetyka służy nie tylko zachwytowi, ale także refleksji nad przemijaniem i śmiercią. Piękno przestrzeni kontrastuje z ciężarem tematu, tworząc napięcie, które towarzyszy widzowi przez cały seans.
Almodóvar wykorzystuje architekturę jako narzędzie narracyjne. Casa Szoke, z jej geometrycznymi formami i surowymi materiałami, symbolizuje przejście między życiem a śmiercią, między przeszłością a teraźniejszością. Dom staje się miejscem zawieszenia, gdzie bohaterki mogą zmierzyć się z własnymi lękami i pragnieniami. To przestrzeń, która nie tylko odzwierciedla ich wewnętrzne konflikty, ale także wpływa na ich decyzje i relacje.
Recenzje – podzielone opinie
Film spotkał się z mieszanymi recenzjami. Z jednej strony chwalono go za odwagę w podejmowaniu trudnych tematów, znakomite kreacje aktorskie i wizualną stronę. Z drugiej strony, niektórzy krytycy zarzucali mu zbytnią estetyzację śmierci i brak głębszego emocjonalnego zaangażowania. Niektórzy widzowie mogli odczuwać pewien dystans emocjonalny, wynikający z chłodnej estetyki i powściągliwego stylu narracji.
Podsumowując, "W pokoju obok" to film, który nie pozostawia obojętnym. To opowieść o przyjaźni, śmierci i godnym odchodzeniu, w której architektura odgrywa kluczową rolę. Casa Szoke staje się nie tylko tłem dla wydarzeń, ale także metaforą przemijania i przestrzenią, w której bohaterki mogą skonfrontować się z własnymi emocjami. Almodóvar po raz kolejny udowadnia, że potrafi łączyć estetykę z głęboką refleksją nad ludzkim losem.